به منظور بررسی خصوصیات کمی و کیفی ارقام مختلف کلزای پاییزه از نظر سازگاری به شرایط محیطی در منطقه کرج آزمایشی در سال زراعی 81-1380 در مزرعه تحقیقاتی موسسه تحقیقات، اصلاح و تهیه نهال و بذر کرج روی 25 رقم کلزای زمستانه انجام پذیرفت. در این پژوهش که در قالب طرح آزمایشی بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار اجرا گردید. درصد روغن دانه و عملکرد روغن دانه به عنوان صفات اصلی مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج این آزمایش ها نشان داد که ارقام مختلف کلزای پاییزه از نظر صفت عملکرد دانه و درصد روغن دانه اختلاف معنی دار در سطح 5 درصد و از نظر صفت عملکرد دانه رقم ARC-2 با تولید 4.26 تن دانه در هکتار و نیز از نظر عملکرد روغن دانه با میانگین 1.94 تن در هکتار و در سطح یک درصد با سایر ارقام اختلاف معنی داری را نشان داده است. همچنین بالاترین درصد روغن دانه بین 41.30 و 46.21 درصد به ترتیب برای ارقام SLM-046 و Ryder تعیین گردید.

این مطالعه با هدف بررسی تنوع ژنتیکی و تعیین بررسی خصوصیات کمی و کیفی سیزده ژنوتیپ انتخابی گیلاس سیاه مشهد (Prunus avium) با استفاده از صفات فنولوژیک و پومولوژیک طی سال های 1386 تا 1388 در استان خراسان رضوی انجام شد. نتایج نشان داد که ژنوتیپ های انتخابی از نظر خصوصیات میوه (وزن میوه، وزن هسته، نسبت گوشت میوه به هسته، درصد مواد جامد محلول، pH، اسیدیته قابل تیتراسیون) و مراحل فنولوژیک تنوع زیادی داشتند. ژنوتیپ های SH4 و SH21 از نظر شروع گلدهی به ترتیب زودگل ترین (3 فروردین) و دیرگل ترین (15 فروردین) ژنوتیپ ها بودند. تمامی ژنوتیپ های انتخابی خود ناسازگار بودند و درصد تشکیل میوه در گرده افشانی آزاد در محدوده 11.05 تا 43.64 درصد بین ژنوتیپ ها متغیر بود. وزن میوه در ژنوتیپ های انتخابی تفاوت معنی داری داشت. در مجموع نتایج این بررسی تنوع بالائی را در صفات مختلف این سیزده ژنوتیپ گیلاس سیاه مشهد نشان داد ژنوتیپ SH7 با 9.2 گرم و SH1 با 4.5 گرم به ترتیب بیشترین و کمترین وزن میوه را داشتند.

متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد، لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.   لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

به منظور مطالعه اثر تنظیم کننده رشد فورکلرفنورون (CPPU) بر خصوصیات کیفی گل رز بریدنی رقم آوالانش (Rosa hybrida cv. Avalanche)، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 تکرار به اجرا در آمد. در این آزمایش، فاکتور اول شامل غلظت تنظیم کننده رشد CPPU در چهار سطح (صفر، 25، 50 و 100 میلی گرم در لیتر) و فاکتور دوم مکان کاربرد CPPU (روی جوانه و بالای جوانه همراه با برش سطحی یک سانتی متری بالای پوست شاخه) بود. نتایج نشان داد که تاثیر CPPU بر رویش جوانه، زمان گل دهی، طول و قطر شاخه گل، قطر گل، تعداد میانگره و وزن تر و خشک شاخه گل در سطح احتمال 1% معنی دار است. سریع ترین زمان رویش جوانه و گل دهی و هم چنین بیشترین طول و قطر شاخه گل و وزن تر و خشک شاخه در تیمار 50 میلی گرم در لیتر CPPU به دست آمد. با این حال، مکان کاربرد CPPU روی شاخه، تاثیر معنی داری بر صفات مورد بررسی نشان نداد. بر اساس نتایج به دست آمده از این پژوهش، کاربرد تنظیم کننده رشد CPPU می تواند سبب افزایش نمو جوانه های تحتانی و بهبود خصوصیات کیفی شاخه های گل رز هیبرید گردد.

این تحقیق به منظور مقایسه تاثیر روش های کاربرد کودهای شیمیایی حاوی عناصر ریزمغذی بر عملکرد دانه، کاه، میزان پروتئین و غلظت عناصر غذایی در دانه گندم در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با پنج تیمار روش کاربرد کود شامل: مصرف خاکی، محلول پاشی، آغشته نمودن بذر، مصرف خاکی به علاوه محلول پاشی و آغشته نمودن به علاوه محلول پاشی، در سه تکرار در ایستگاه تیکمه داش آذربایجان شرقی اجرا شد. پس از آماده سازی زمین و تهیه کرت ها، کودهای اصلی نیتروژن، فسفر و پتاسیم براساس آزمون خاک و توصیه کودی منطقه از منابع اوره، سوپر فسفات تریپل و سولفات پتاسیم به صورت یکسان در تمام کرت ها اعمال گردید. در روش مصرف خاکی، سولفات روی، سولفات منگنز، سولفات مس، سکوسترین آهن و اسید بوریک هر کدام به ترتیب به میزان 40، 30، 20 ،10 و 20 کیلوگرم در هکتار، قبل از کاشت در سطح کرت پخش و با خاک مخلوط شدند. در روش محلول پاشی، عناصر ریزمغذی هر کدام با غلظت دو در هزار به همراه نیم درصد اوره در سه مرحله ساقه رفتن، خوشه رفتن و یک هفته بعد از گل دهی به صورت محلول پاشی اعمال گردید. در روش آغشته نمودن بذر، یک لیتر محلول 30 درصد از کودهای مذکور تهیه و بر روی 10 کیلوگرم بذر گندم پاشیده و به دقت مخلوط شدند. در روش توام مصرف خاکی به علاوه محلول پاشی تلفیق دو روش مذکور و در روش آغشته نمودن بذر به علاوه محلول پاشی، تلفیق دو روش مربوطه اجرا شد. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل آماری نشان داد که تاثیر تیمارهای فوق بر عملکرد دانه گندم در سطح 1 درصد و بر غلظت روی در دانه گندم در سطح 5 درصد معنی دار شد. بر اساس گروه بندی به عمل آمده، روش مصرف خاکی + محلول پاشی از سایر روش ها بهتر بود، در صورتی که سه تیمار شامل روش های محلول پاشی، آغشته نمودن بذر + محلول پاشی و مصرف خاکی + محلول پاشی، پروتئین دانه گندم را بیشتر افزایش دادند. از نظر تاثیر تیمارها بر وزن هزاردانه نیز روش آغشته نمودن بذر نسبت به سایر تیمارها ارجحیت داشت اما هیچ یک از روش ها اثر معنی داری روی عملکرد کاه گندم نداشتند. بنابراین روش مصرف خاکی توام با محلول پاشی عناصر ریزمغذی، به دلیل افزایش قابل ملاحظه در عملکرد دانه و نیز بالا بردن میزان پروتئین و غلظت عناصر در دانه گندم در مقایسه با سایر روش ها در زراعت گندم ارجحیت دارد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (pdf) مراجعه فرمایید.